Cursusdata: 27 - 31 juli
Rideable dagen: 3 van 5
wind: 0 - 18-knopen
Man het water is vers!
Het is mijn gedachte als ik word ondergedompeld in het brakke water aan de zuidkant van de landengte die het meest westelijke punt van Scania markeert, of Skåne zoals het hier wordt genoemd.
Ik ben alweer in Zweden voor het jaarlijkse Feelgood Camp. Het is een onderbreking van twee jaar geweest en we hebben honger om samen te rijden. Inhalen. Misschien zelfs ventileren.
Het is wel grappig. De laatste keer was in 2019, maar zodra ik Bjorn en Jonas ontmoet, voelt het alsof onze laatste ontmoeting vorige maand was. Dat doen we tenslotte al tien jaar. We kennen elkaar al 20 jaar. Geen wonder dat veel van onze discussies gericht waren op levenspaden, keuzes van grote omvang, levensoptimalisatie en dergelijke.
Slechts drie mannen van middelbare leeftijd die het proberen uit te zoeken. Met af en toe een herinnering aan onze uni-dagen. Van nature.
aankomen
Ik hou van vliegen. Ik vind het leuk om mezelf uit te dagen om zo min mogelijk in te pakken (en altijd te veel te kiezen). Ik vind het leuk om een fles sterke drank uit te zoeken voor mijn gastheer. Ik kies meestal rum of whisky. De rumselectie is tegenwoordig behoorlijk shit op Gatwick. Ik pak een voor mij onbekende fles whisky uit Speyside. Tamnavulin heet het en ik heb geluk. Ik zal later ontdekken dat we het leuk vinden.
Jonas is verhuisd naar Svedala. Kun je nog meer Zweedse naam van een plaats bedenken? Hij pikt me op bij het station, dat eigenlijk gewoon een perron is. Mensen stappen uit de trein en lopen naar het einde van het perron om vervolgens in de nacht te verdwijnen. Ik volg mee en realiseer me dat er een spoorovergang is aan het einde van het perron. Jonas wacht aan de andere kant.
We kletsen wat in de keuken van zijn flat, maar het is al laat en uiteindelijk hebben we allebei de behoefte om te hooien. We hebben deze week genoeg tijd om bij te praten.
Woensdag – JP, lichte wind opstekend met regen.
Ik word wakker, zet mijn splitboard in elkaar en ontbijt met Jonas. We kiezen vandaag tussen Lomma en JP. Wind ziet er goed uit. Hoewel Lomma goed ingeburgerd is als een van de lokale hot spots we gaan meestal met JP. Het is schilderachtig, ondiep en vlak voor mijlen en weinig kiters gaan daarheen.
Onderweg wacht Bjorn ons op bij een supermarkt. Wanneer we de vergadering sluiten spot Ik denk dat ik hem zie. – Nee, hij kan het niet zijn, zegt Jonas. – Bjorn heeft geen baard. Maar Bjorn heeft wel een baard. Voor de eerste keer ooit. Is het om de Ruben Lenten look compleet te maken? Ik bedoel, het is griezelig. Hij draagt zelfs de LEN10-pet en het T-shirt. Ik denk dat hij handtekeningen hoopt te tekenen op het strand.
Vliegers varen al langs de kust als we bij JP aankomen. De wind voelt sterk aan, maar als we over de weide lopen en dichter bij het water komen, zijn we daar niet zo zeker van. Ik dacht dat het een dag van 10 meter was. Ik zie 12m en zelfs 13.5m vliegers in de lucht. Ach, ik heb mijn 12m Krypto in de zak. Zou goed moeten zijn.
Het water is mooi vlak. Iets verderop rollen kleine golfjes naar binnen. Het is leuk om het te mixen tussen de flats en de golven, maar de wind is er niet helemaal. Ik haal er nog steeds het beste uit met loopings, handdravers en een railey als de wind het toelaat.
Na een pauze met lunch trekken we er weer op uit. De wind neemt geleidelijk toe tot een redelijk niveau, maar er is een regenbui op komst. De regen neemt toe tot een niet zo prettig niveau. Maar laat maar, ik vermaak me prima in het water. Ik heb gewoon een beetje medelijden met Bjorn en Jonas die zijn binnengekomen en nu omstanders op het strand zijn.
Na een paar uur geef ik het ook op. Het voelt alsof de wind weer gaat liggen, het is opgehouden met regenen en alles wat ik doe eindigt in een crash. We pakken in en gaan naar huis. Bjorn gaat naar de supermarkt om eten voor ons te halen. Ik kan een bestelling plaatsen voor mijn geliefde Hoovers/dammsugare als toetje. We hebben deze niet in het VK en het is een favoriet van mij. Na het diner genieten van een dammsugare en een whisky op het glazen balkon van Jonas is een traktatie. Een absolute traktatie.
Donderdag – Geen wind te zien
De windrichting is verschoven van west naar oost. Als we vandaag ergens wind willen vinden, zal het rond Nybrostrand zijn. Het mooie en koude spot we bezochten in 2014. Of 2015? Ik kan het me niet herinneren, en het maakt niet uit. Ik herinner het me als een afgelegen en schilderachtig spot met zeer koud water.
Ik heb het niet fout. Als we aankomen sta ik versteld van de schoonheid van dit strand. Dit is mijn beste keuze van natuurlijke omgevingen in de wereld. Zandstranden met duinen en weilanden, naast kromme pijnbomen. Als anderen dromen van tropische stranden met palmbomen, droom ik hiervan. Eigenlijk heeft de Atlantische kust van Noord-Amerika dit ook. Kaap Hatteras, The Hamptons. Het is al goed. Ik wil daarheen gaan en zeevruchten eten en kitesurfen.
Maar terug naar Nybrostrand. Er staat hier geen wind vandaag. Ik vind het niet erg. Ik ben blij om gewoon met vrienden op een prachtig strand te zijn. Maar Bjorn probeert het wel. Het duurt niet lang. We halen zijn gevallen vlieger op het strand op terwijl hij een paar 100 meter met de wind naar de kust drijft.
Na een wandeling langs het strand en een snelle magere duik in het koude water pakken we een ijsje op de nabijgelegen camping en gaan naar huis.
Vrijdag. Er kan wind zijn, maar het komt laat aan.
We gaan op onze derde dag naar Falsterbo. De zon schijnt en de lucht is veelbelovend blauw met nauwelijks wolken. Blijkbaar zou er in de middag wind moeten komen, maar we gaan vroeg op pad om te profiteren van het goede weer. We rijden helemaal naar de jachthaven van Skanör.
Dit beetje heetspot is zo goed als de Zweedse zomer wordt. Het heeft het zandstrand, de pittoreske strandhuisjes, de boaties, de chique, de restaurants die naast elkaar staan opgesteld. Hier is voor elk wat wils. Uitzonderlijke mensen kijken.
Gebakken haring voor de lunch en een kopje koffie van onze vaste koffieman en zijn mobiele coffeeshop is wat we doen. Elk jaar zo ongeveer. Zo worden tradities gecreëerd, in stand gehouden en herinnerd. Herinneringen moeten worden samengesteld door middel van tradities of perioden vol momenten. Dit zijn herinneringen in de maak.
Na de lunch maken we de korte rit naar het strand van Falsterbo. Minder ontwikkeld, maar toch populair bij strandgangers. Het strand is hier vrij klein, maar net genoeg om vliegers te lanceren als je een beetje in het water stapt. Kitesurfen heeft een aangewezen strook van het strand, wat logisch is tijdens deze drukke dagen van het jaar.
We zijn nog vroeg en de enige vliegers die uit zijn zijn enkele studenten die een vlieger delen om te oefenen met bodydraggen en twee foilers die snel van ver op zee verschijnen, een beetje dicht bij de kust blijven en dan net zo snel weer verdwijnen als ze aankomen. De grond die je op een folie kunt bedekken is geweldig, maar het trekt me niet genoeg aan om het nog uit te proberen. Misschien als ik te oud ben om voor adrenaline te zorgen en mijn gewrichten de impact van sprongen niet meer aankunnen.
Het voelt absoluut alsof het aantrekt, en hoewel het hooguit op het randje is, pompen we onze vliegers op en waden we het water in. Jonas heeft een groot board en Bjorn heeft een 14m Nitro, dus zo slecht doen ze het nog niet. Aan de andere kant zit ik dicht bij de kust vast met mijn 12 meter lange Krypto. Elke poging om te rijden eindigt met terreinverlies en een walk of shame, dus ik geef het snel op en vermaak mezelf met loops en pasjes zonder board.
Uiteindelijk land ik de vlieger. Bjorn komt ook binnen en biedt me zijn vlieger aan. Het is nu eigenlijk te doen, zij het nog steeds op het randje en de 14m Nitro is traag en laat me niet veel anders doen dan darkslides, handslepende kiteloops en dergelijke.
Ik geef de vlieger terug aan Bjorn die op weg gaat naar een nieuwe sessie en in plaats daarvan Jonas 12m grijpt. Ik voel de wind nog meer opsteken. Dit voelt echt veelbelovend. Met de 12m en wat meer wind is het een veel leukere ervaring. Nu kan ik gaan voor de normale trucs in mijn tas, en het is leuk om ze te doen met de Nitro 3 die ik normaal niet rijd. Jonas heeft hem per ongeluk op de staaflengte van 45 cm gezet maar dat valt eigenlijk best mee.
Ik heb het naar mijn zin, maar het is al avond en ik heb het gevoel dat de jongens willen afronden en naar huis willen. Ik gooi nog een paar laatste sprongen en kom binnen om te landen met een grote glimlach op mijn gezicht. We bestellen pizza op de terugweg en ik krijg het centrum van Svedala te zien als we ze ophalen. Er is eigenlijk niet veel te zien behalve de lokale jeugd die in groepjes op de fiets rondhangt. Ik ben blij te zien dat we ons in een op de een of andere manier onschuldig deel van de wereld bevinden waar fietsen nog levensvatbaar zijn. Ik dacht dat e-scooters tegenwoordig het enige waren waar kinderen om gaven. Terwijl we op de pizza's wachten, ga ik naar de winkel op de hoek en haal een toetje voor mezelf. De avond is geregeld.
De wind die vanavond aankwam, zal naar verwachting de volgende dag blijven hangen. We zijn klaar met eten en het duurt niet lang voordat we in bed liggen, voorbereid op een vroege start op zaterdag.
Zaterdag. Meer feelgood.
We staan zo vroeg op als een feelgoodvakantie het toelaat. De wind zou de hele dag blijven hangen, maar we ontmoeten Myran in Malmö voor het diner later. Na een ontbijt voor kampioenen bestaande uit koffie, twee gekookte eieren en een broodje pakken we de auto in en gaan terug naar Falsterbo.
Ik hou van de wandeling naar het strand vanaf de parkeerplaats. Het is er een die door een klein stuk dennenbomen gaat, verder door een reeks zandduinen om uiteindelijk op het strand uit te komen. Ik heb het meegemaakt Toscane ook en je weet al hoeveel ik van dit soort landschappen hou.
Er staan al twee grote vliegers op het water. Het voelt een beetje licht aan voor onze 12m vliegers, maar het kan geen kwaad om op te tuigen en het eens te proberen. Gedeeltelijk schijnt de zon en is het een prachtige ochtend. De emmer en schoppen brigade is nog niet komen opdagen en we hebben het strand zo goed als voor onszelf.
We vertrokken, de een na de ander. De Nitro is zeker een betere light wind kite dan mijn Krypto maar er is net genoeg wind om plezier te hebben zonder de stress om terrein te verliezen. Ik wandel helemaal tegen de wind in naar een volledig lege spot deel van een ouder echtpaar dat aan het zonnen is op het kleine strook zandstrand. Ze worden mijn publiek als ik van de gelegenheid gebruik maak om enkele ongehaakte sprongen in het ondiepe en relatief vlakke water te oefenen.
Er is een zekere charme aan lichte windsessies en aangezien ik geen bijzonder extreme rijder ben, heb ik er veel waardering voor. Met lichte wind kan ik een loop maken, loshaken, blind landen en andere, meer technische trucs doen die te eng zijn om te proberen bij sterkere wind.
Ik denk dat het rond 2 uur is als ik terugga naar onze lancering spot. Jonas is al geland en de wind gaat geleidelijk liggen. Goed moment om ermee te stoppen. Dat was echt een goede sessie. Ik vind de Krypto erg leuk, maar het is mijn grootste vlieger en het is geen vlieger voor lichte wind, dus ik weet niet zeker of ik hem moet vervangen door iets lichters en krachtigers om me op weg te helpen in het bereik van 12 knopen. Met de Krypto heb ik waarschijnlijk 14 knopen nodig om plezier te hebben. De constante quiver uitdaging.
Een Malmö klassieker
's Avonds nemen we de trein naar Malmö en ontmoeten Myran voor een Indiaas diner op Möllan. Zoals we altijd doen. Het is god om bij te praten. Myran is nu vader van twee kinderen en brengt zijn tijd door met thuiswerken terwijl hij twee jonge kinderen grootbrengt. Zeker geen gemakkelijke taak. We lopen de korte afstand naar Far i hatten. De uitsmijter vraagt wat Bjorn in zijn plastic zak heeft. Een wetsuit was waarschijnlijk niet het antwoord dat ze had verwacht. Bjorn was het eerder op het strand vergeten, maar Myran, die in de buurt woont, was zo vriendelijk om het mee te nemen naar de stad.
De klantenkring is zeker een beetje veranderd sinds de laatste keer dat we hier waren, weliswaar jaren geleden. Deze klassieke linkse bohemien-joint was vroeger een geweldige etalage voor excentrieke hipstermode. Vanavond ziet het er nogal saai uit. Normcore op zijn best. Een paar biertjes erin en we zijn klaar. De drang om te drinken is er niet helemaal. Bier is geen feestdrankje, maar ik denk niet dat iemand een shotje ook een betere optie zou vinden.
We pakken de trein terug naar Svedala en zitten in plaats daarvan in een donkere woonkamer eerlijk over relaties te kletsen. Dit is shit op therapeutniveau zonder het hoge prijskaartje.
Zondag. Geen wind. Maakt niet uit.
Het is reisdag. Dag terug naar huis. Er is geen wind, maar ik denk dat we allemaal tevreden zijn met wat we dit jaar hebben gekregen. Het is verjongend. We brengen de dag door bij het buitenzwembad met de kinderen van Jonas. Ik probeer ze te inspireren om toekomstige acrobaten te worden door mijn oude capoeira-vaardigheden op het gras te testen. Het lijkt te werken.
We gaan terug naar huis en pakken onze spullen op het gras buiten het huis. Ik merk een kleine scheur in mijn tot nu toe uitstekend presterende Opnieuw oplossen van gesplitst kiteboard. Ik hoop dat het niet uitgroeit tot iets ernstigs, maar de kans is niet aan mijn kant. Vingers gekruist en ik denk dat ik erachter zal komen op mijn volgende vliegerreis.
Terug op het perron dat het treinstation van Svedala vormt. Ik neem afscheid van de jongens. Dit gaat de boeken in als een van de beste Feelgood Camps die ik heb gehad.